MARTIÑO

He tratado de escoger algún episodio interesante de la novela interminable que empecé ya hace tiempo y avanza lenta como el amigo Caricola. Finalmente me decidí por la siguiente escena a modo de aperitivo:

"Pasa o brazo polo ombreiro de Martiño e pregúntalle polo seu nome:

- ¿y tú cómo te llamas?

- Martín

- ¿Estás buscando una chica?

- Sí - un fío de voz de pouco firmeza saía da boca seca de Martíño.

Naquel trance o pouco cerebro libre que lle quedaba a Martiño reproduciu unha escea que acontecera hai cousa de dous anos atrás.
Suso Brei, panadeiro, despachaba a un dos tantos labregos como hai en Viladouro. Dentro da panadería tamén espera en segunda fila o espectador Martiño, que ía ós recados da nai.

- A ver, cóbrame ben isto, que xa estás cobrando os cartos ante de dala mercadoría.

- Non, non te enganes. Pagar é o último, primeiro colle a bolsa.

- Xa me pareces ti moi listo. Que pagar é o último non se che esqueza a ti. Eu xa o sei -ría o labrego.

- Bueno, menos nas putas e no xogo -respondía o panadeiro.

E Martiño lembraba aquela escea e levaba a man ó peto percurando lle chegasen os cartos.
Manuela, que así se chamaba a muller, tenta en que Martiño levante do taburete e garde a carteira.
Martiño bota unha mirada de reollo a Barroibo. Éste sorrí cara el, aprobando as accións. E Martiño tras Manuela sube escadas arriba. Leva viño abondo no corpo pero o andar aínda sea áxil. So se ve paredes ocres e chanzos de madeira escura de gastada, recorda a cor dos bancos da Igrexa de Viladouro. O sitio é algo distinto. O tránsito faise claustrofóbico. Chegando ó piso de arriba crúzanse dúas parellas na espera de que se baleire algún cuarto. Óese ó lonxe un vello transistor mal sintonizado. No aire hai un cheiro moi doce, un doce artificial que afoga e fai tirar máis do alento. Ese cheiro doce e químico non se lle esquencería endexamáis a Martiño. Penetra no interior dun. Parece pouco apropiado para unha casa de putas. Martiño corre a levar man a carteira. Vai pagar.
Fuma cigarros dende os catorce anos. A escea da primeira caxetilla é parecida. Pon os cartos no mostrador xa antes de pedir o tabaco. Move as moedas arrrastrándoas o longo do mostrador cara diante. A ansiedade de consumar o acto anticipa os movementos. Un protéxese de non voltar atrás a acción. Hai que finalizar co proposto. Pagando xa non hai volta atrás.
Nas putas Martiño encontrábase impaciente por pagar.

- A esto invitó tu amigo.

Entón garda a carteira e comeza a desvestirse"